Bertje Vis Op 26 oktober 1960 schreeuwde Bert Visscher voor het eerst. Geboren in Groningen. En dat heeft Groningen geweten! De toen al overenergieke Visscher deed na de lagere school de HAVO in Veendam. Na een succesvolle afronding dezes beproefde hij zijn geluk op de Pedagogische Academie in Winschoten. Daarna stond Bert twee jaar voor de klas. Onduidelijk is of hij in de klas ook hyperactief bezig was, of dat het gewoon ijverigheid en beheersdheid was wat de klok luidde.

Radio en tv, daar kan de Vis wat mee... Bij Radio Noord werkte hij drie jaar lang als free-lance medewerker. In die tijd speelde Visscher twee producties van Theater te Water. Van 6 januari 1991 tot januari 1992 was hij medepresentator van het KRO-radioprogramma Liefdeslijn. Na enkele jaren met radio bezig te zijn geweest, wilde Bert zijn koppie op teevee. Voor de VARA presenteerde hij in 1995 het muziekprogramma Poggibonsi. In 1997 maakte hij daar een tweede serie van. Uiteraard wist Bert Visscher dit op zijn overmatige en energieke manier te doen. Het programma was er daarom zeker niet minder succesvol op. In totaal maakte hij 20 afleveringen van Poggibonsi, een show waarin muzikale gasten centraal stonden.

Cabaretgroep Filter In het laatste jaar van de HAVO richtte Bert Visscher samen met vrienden de cabaretgroep Filter op. In 1981 deed de groep mee aan het Camerettenfestival in Delft. Visscher kreeg de persoonlijkheidsprijs toegekend, ondanks dat zijn groep de finale niet wist te halen. De groep gaf in 1983 zijn laatste voorstelling. Een jaar later kwam Visscher al terug met zijn eerste solovoorstelling "Desnoods geblinddoekt op een been". Deze voorstelling werd achtereenvolgens door "Bij Parijs Linksaf" (1986) en "Tango aan Dnjepr" (1989) opgevolgd.

"Ik weet niet wat het is, kom ik vraag het aan de Vis" Daarna sloeg Bert de weg in die hij tot op heden volgt. Zijn voorstelling "Don Chaôt en de foute architekt" ging op 18 januari 1991 in de Stadsschouwburg te Groningen in première. "Jammer" volgde op 11 december 1992. In september van dat zelfde jaar werd aan Bert de NAR toegekend. Deze kreeg hij van de Vereniging van Schouwburg- en Concertgebouwdirecties. 'Fijne Nuances" waarin Visscher smachtend wacht op het meisje beleefde december 1994 zijn première. In deze voorstelling introduceert hij ons het bloemschikken, dakpanleggen en het imker zijn. Bij al deze bezigheden blijkt de helm het belangrijkst te zijn. De rubriek had de toepasselijke naam: "Ik weet niet wat het is, kom ik vraag het aan de Vis". De verlaten stationswachter werd februari 1997 ontdekt. In de show "Voor ons hoeft het niet" speelt Visscher een vergeten stationswachter op het station van het dorpje Fisck. Helaas voor hem laten alle voorbijkomende treinen het stationnetje links liggen en tot overmaat van ramp functioneert de pasfotomaker ook nog niet helemaal 100%.

Platspuiten en een dwangbuis "Vrijwel alle recensenten zijn het er wel over eens. Bert Visscher is op het toneel een over-energieke doorgedraaide gek, die het publiek van de stoelen laat rollen van het lachen. Een recensent schreef eens over hem: "Als een doortastende verpleger Visscher een paar uur aan het werk heeft gezien, zou het advies onvermijdelijk luiden: platspuiten en een dwangbuis". Er zitten inderdaad weinig rustpunten in de voorstellingen van Visscher, terwijl hij daarbuiten eigenlijk een rustige, "normale" man is. Hoe verzint ie het?" (uit: boekje CD "Van de gekken; Cabaret Nu" Polygram.)